ΜΕ ΦΩΝΑΞΕ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ

 

 

Τὴν ὡραιότητα τῆς Παρθενίας σου, καὶ τὸ ὑπέρλαμπρον τὸ τῆς ἁγνείας σου, ὁ Γαβριὴλ καταπλαγείς, ἐβόα σοὶ Θεοτόκε, Ποίόν σοὶ ἐγκώμιον, προσαγάγω ἐπάξιον, τὶ δὲ ὀνομάσω σε; ἀπορῶ καὶ ἐξίσταμαι. Διὸ ὡς προσετάγην βοῶ σοί, Χαῖρε, ἡ Κεχαριτωμένη.

 Devant  la beauté ⃰  de ta virginité, ⃰ et l’éclat divin  ⃰ de ta chasteté, ⃰

Gabriel étonné, ⃰  s’écria, ô Mère de Dieu ; ⃰ Quel éloge ⃰  te présenter digne de toi ? ⃰

Quel nom t’attribuer? ⃰ Je m’étonne  ⃰ tout embarrassé, ⃰  aussi selon les ordres reçu

je t’écrie : ⃰ Réjouis-toi, ⃰  ô pleine de grâce!