Τὴν ὡραιότητα
τῆς Παρθενίας
σου, καὶ
τὸ ὑπέρλαμπρον
τὸ τῆς
ἁγνείας σου,
ὁ Γαβριὴλ
καταπλαγείς, ἐβόα
σοὶ Θεοτόκε,
Ποίόν σοὶ
ἐγκώμιον, προσαγάγω
ἐπάξιον, τὶ
δὲ ὀνομάσω
σε; ἀπορῶ
καὶ ἐξίσταμαι.
Διὸ ὡς
προσετάγην βοῶ
σοί, Χαῖρε,
ἡ Κεχαριτωμένη.
Devant
la beauté ⃰ de ta virginité, ⃰ et
l’éclat divin ⃰ de
ta chasteté, ⃰
Gabriel
étonné, ⃰ s’écria,
ô Mère de Dieu ; ⃰ Quel
éloge ⃰ te
présenter digne de toi ? ⃰
Quel
nom t’attribuer ? ⃰ Je m’étonne ⃰ tout embarrassé, ⃰ aussi
selon les ordres reçus
je t’écrie : ⃰ Réjouis-toi, ⃰ ô pleine de grâce!
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
Commentaires
Enregistrer un commentaire